Getuigenissen

Leo De Bock leefde een week mee met de broeders in de Sint-Sixtusabdij.
Abt Manu vertelt over het leven, het geloof en de verbondenheid.

Abt Manu praat over een vraag van een journalist die hem emotioneel erg raakte.
We maken kennis met Pino, Emma en Lana, de ezels van de abdij.
Broeder Paul is de econoom van de gemeenschap. Hij praat over het belang van delen.

Broeder Daniël heeft de gave van het woord die hij zachtzinnig en met grote zorgvuldigheid benut.
Hij is de organist van de trappisten: zonder klassieke opleiding, maar met het fijne aanvoelen dat biddend zingen verwacht.

Broeder Daniël toont zich erg bezorgd over wat hij verruwing van onze samenleving noemt.
God lijkt weggedeemsterd uit deze tijd, voor velen nog een hoop dogma’s, morele wetten die uit de tijd zijn.
Maar, zegt hij, dat is niet de God van de Bijbel, niet de God van de verloren zoon, niet van de zondaars, niet van de zieken en zij die verloren zijn.

Broeder Jos, de jongste broeder, is verantwoordelijk voor de bierverkoop van het hoog gereputeerde Westvleterenbier.
Hij was in een ziekenhuis in Nederland verpleegkundige op een afdeling voor patiënten met zware hersenletsels, een afdeling met veel menselijk leed, de voortdurende confrontatie met eindigheid van het leven.
Toch zei hij z’n baan op en trok richting Westvleteren.

Broeder Stefaan gaf 28 jaar les. In die tijd bezocht hij binnen- en buitenlandse abdijgemeenschappen.
Telkens hij er vertrok, bleef zijn hart een tijdlang achter.
In de abdij is hij koster, zanger en bibliothecaris.
Het stil samenleven benoemt hij als de grote rijkdom van zijn leven en dat van de gemeenschap.
“In de stilte spreekt God het sterkst”.