Geert De Cubber over het diaken zijn en over synodaliteit.
“Het evangelie vraagt van ons een zekere radicaliteit”
Diaken Geert De Cubber is bisschoppelijk gedelegeerde voor catechese, jeugd- en gezinspastoraal en diocesaan verantwoordelijke voor synodaliteit in het bisdom Gent.
Sinds 1 juli 2024 is hij bovenop de pers- en communicatieverantwoordelijke van het bisdom en woordvoerder van de bisschop. Nadat Paus Franciscus had beslist dat ook een aantal niet-bisschoppen aan de synode zouden mogen deelnemen als volwaardige leden, werd Geert De Cubber geselecteerd als lid van de Europese delegatie.
Leo A. de Bock praat met hem over het diakenschap, over zijn ervaringen in Rome, over de regel van Benedictus en wat het betekent christen te zijn in deze tijd.
Getuigenissen van religieuzen
Alle voorgaande podcasts zijn nog te consulteren op de bladzijde: ‘Blog’=>’Podcasts’
Broeders Sint-Sixtusabdij
Leo De Bock leefde een week mee met de broeders in de Sint-Sixtusabdij.
Abt Manu vertelt over het leven, het geloof en de verbondenheid.
Abt Manu praat over een vraag van een journalist die hem emotioneel erg raakte.
We maken kennis met Pino, Emma en Lana, de ezels van de abdij.
Broeder Paul is de econoom van de gemeenschap. Hij praat over het belang van delen.
Broeder Daniël heeft de gave van het woord die hij zachtzinnig en met grote zorgvuldigheid benut.
Hij is de organist van de trappisten: zonder klassieke opleiding, maar met het fijne aanvoelen dat biddend zingen verwacht.
Broeder Daniël toont zich erg bezorgd over wat hij verruwing van onze samenleving noemt.
God lijkt weggedeemsterd uit deze tijd, voor velen nog een hoop dogma’s, morele wetten die uit de tijd zijn.
Maar, zegt hij, dat is niet de God van de Bijbel, niet de God van de verloren zoon, niet van de zondaars, niet van de zieken en zij die verloren zijn.
Broeder Jos, de jongste broeder, is verantwoordelijk voor de bierverkoop van het hoog gereputeerde Westvleterenbier.
Hij was in een ziekenhuis in Nederland verpleegkundige op een afdeling voor patiënten met zware hersenletsels, een afdeling met veel menselijk leed, de voortdurende confrontatie met eindigheid van het leven.
Toch zei hij z’n baan op en trok richting Westvleteren.
Broeder Stefaan gaf 28 jaar les. In die tijd bezocht hij binnen- en buitenlandse abdijgemeenschappen.
Telkens hij er vertrok, bleef zijn hart een tijdlang achter.
In de abdij is hij koster, zanger en bibliothecaris.
Het stil samenleven benoemt hij als de grote rijkdom van zijn leven en dat van de gemeenschap.
“In de stilte spreekt God het sterkst”.